Ինչ որ մեկը կհարցնի,թե ինչպե՞ս է նրան հաջողվում,
Ինչպե՞ս է նա պարում և ծիծաղում,
Սիրում կյանքը և ուրախանում արևի լույսով:
Ինչպե՞ս է նա այդպես կարողանում՝ առանց նրա:
Ինչպե՞ս նա ոչ թաքուն, ոչ էլ բացահայտ
Չի հարցնում, թե նա ու՞մ հետ է ձմեռում,
Սիրու՞մ է արդյոք այս մեկին՝ հարյուր ութերորդին,
Թե՞ շատ շուտով բաժանվելու են:
Իսկ նա, ծիծաղելով, կատակելով, ֆլիրտելով,
Բոլորին հեղեղատ ուժասպառ դժգոհում է,
Եվ, վերադառնալով դատարկ սենյակը,
Քնելուց առաջ ինքն իրեն նամակ է գրում:
Աղոթքի նման, բայց առանց «Աստված»
Իսկ վերջում միևնույնը բանը.
Մարդն առանց մարդու կարող է: Անկասկած, կարող է:
Պետք է կարողանա:
Միլա Պոզնյակովսկայա
Комментариев нет:
Отправить комментарий